Visits: 6
Göç vaktiydi göçebe ruhumun.
Asırlardır değişmedi kaderi.
Ne ensardı ne muhacir.
O bir göçmendi yeryüzünde.
Yuvasız bir kuştu.
Ne bir gönül bağına gül oldu
Ne de güle bülbül.
O köksüz bir çınardı.
Herkese dost kendine düşman
Sevemedi dünyayı.
Hep kıyılarda nefes aldı.
Belki fazlalıktı gönül saraylarında.
Kovulmaktan hep korka korka yaşadı.
Onlar git demeden göç etmek zorunda kaldı.
Ve artık göçebe bir ruha sahipti.
Ne gönül saraylarına misafirdi artık
Ne de gönül bağlarına aşık.
O ısız çöllerde göçebe çadırına talipti.
Çünkü özgür bir ruha sahipti.
NACİYE BAĞLAN