Visits: 8
Çocukça öfkenin intikamında yanan yürekler gördüm kızamadım. Kızmadım, anladım haklıydı kendince. Affetmek çok büyük bir nimetmiş fark ettim. Kul olarak affa muhtaçken, affetmekten kaçacak kadar hadsiz olabiliyoruz. İnsanız. Hala hata yapabilecek kadar insanız elhamdülillah.
Hata yapmadan öğrenemiyoruz, düşmeden yürümeyi öğrenemeyen çocuklar gibi. Aslında hepimizin içinde büyümekten korkan bir çocuk olduğunu unutuyoruz. Büyümeye ihtiyacı olmayan bir çocuğu hapsettik gönlün mahzenine. En güzel oyunları oynayabiliriz onunla. Yağmurda hoplaya zıplaya ıslanır, kar yağınca ellerimiz donana kadar oynar ama üşüdüğümüzü hissetmeyecek kadar eğlenebiliriz. Ve en çocuk yanımızla severiz. Yalansız, çıkarsız dümdüz severiz. Ve gülmek, aynı anda hiç komik olmayan bir söze ya da ortada hiç bir şey yokken göz göze geldiğimizde gülebiliriz. Başarabilirsek öfkemizin esaretinden kurtulmayı ve intikamın gölgesinden çıkmayı, işte o zaman hayatı çocuk kalbinden görebiliriz belki de.
Aşağı mahallenin haylaz çocuğu olmak gibi hayallerimiz. Hep peşinden koşarız bir gün ulaşmanın umuduyla ve arkamıza bakmadan. Ne zaman arkamıza dönsek tökezler düşeriz ve yara bere içinde dizlerimiz kaldığımız yerden koşmaya devam ederiz. Pes etmemek başarıya giden yolda tek silahımız. İyi biliriz.
İNCİ PARLAK