Visits: 5
Hiç bir konuda kendime kızmıyorum artık suçlamıyorum da. Öyle alaşağı etmiyorum ruhumu, bedenimi. Yargılamıyorum dilimi, duruşumu. Meselâ tutup da bir ip takmıyorum kalbime b’darağacında eskisi gibi. Nesefimi kesen h’şeyi kesip atıyorum ruhumdan. Çünkü anladım ki insanlığımmış beni bana kırdıran, anladım ki en saf yanımmış karşımdakini her türlü içimde aklamam. İnsan kendi nasılsa öyle görür etrafını, derler. Belki de bu sebeptendi zifiri insanları dahi yüreğimizde ayın silüetine kondurmamız. İyiden iyiye anlıyorum ki insan en çok yanlışı kendine yaparmış bu hayatta. En büyük haksızlıkları kendine. Yolun sonuna varınca anladığıyla kalırmış b’boşlukta sadece kendi ile savaştığını kendine yenildiğinde anlarmış, damla damla yok olmanın aksine düzlükte, yeni yollarda ağır ağır salınmanın, yeni kararlarla adım adım tek düze ilerleyebilmenin güzelliğini. İnsan işte yaşamadan bilmiyor. İnsan bu bilmeden dirilmiyor.
MERVE AYDIN