Visits: 2
Sözü bitmiş, kalemi tükenmiş bir şairin son nefesi gibiyim.
Ölmeden önce vasiyetini duvarlara yazan mısra mısra.
Kırılan kalemim neyin imasında?
Ben ise suçsuzluğumun ispatındayım.
İnfazım verilmiş, idam sehpasındayım,
Onca işkence sonunda kurtuluş yolundayım.
Bana , dost nasihati kulağıma küpe,
Çek git buralardan, kurtar kendini,
Kurtuluş bu mudur bilmiyorum da ?
Gitmelerim yola düştü bile , O,.önde ben ardında.
Kırkı çıkana kadar sabretsem,
Kırk gün de unutulur mu?
Kırk gün kırk kapıdan dua toplasam,
İtikafa girsem kadim bir mabedde,
Silinse belleğimden özlediğim, hatırlamasam,
İsmini ,cismini, sesini ,sözlerini.
Zihnim boş, kalbim mutmain olur mu?
Bilmiyorum?
Bildiğim tek şey ben yavaş yavaş ölmelerdeyim.
Kendimi ellerimle gömmelerdeyim.
EMİNE AYDEMİR KARATAŞ